Την περασμένη βδομάδα, ένας δεκαπεντάχρονος σκοτώθηκε, όταν ψάχνοντας στα σκουπίδια, προκάλεσε την έκρηξη μιας βόμβας που είχαν οπλίσει κάποιοι άρρωστοι.
Μετά από δυο μέρες, μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα μπροστά στη Βουλή τριακόσιοι τόσοι συμπατριώτες του। Χωρίς να αρθρώσουν λέξη, κρατώντας αναμμένα κεριά, εξέφρασαν με αυτό τον βουβό τρόπο τη διαμαρτυρία τους για το χαμένο παιδί, διεκδικώντας ταυτόχρονα τα ανθρώπινα δικαιώματά τους।
Ο υφυπουργός προστασίας του πολίτη δήλωσε ότι «… Σε όλη την οικογένεια θα χορηγηθεί καθεστώς επικουρικής προστασίας που θα διασφαλίσει ό,τι χρειάζεται σε θέματα στέγασης, σίτισης, νοσηλείας, παιδείας καθώς και ταξιδιωτικά έγγραφα, ώστε να μπορέσει η οικογένεια να ταξιδέψει, εάν επιθυμεί, σε κάποια άλλη χώρα …». Ήταν η μόνη επίσημη φωνή συμπαράστασης. Εκτός από αυτό, ουδείς εκπρόσωπος άλλου κόμματος, ή φορέα, ή θεσμού, βγήκε να συμπαρασταθεί, έστω και φραστικά, στο δράμα της οικογένειας. Όλοι αυτοί που μιλάνε για αγάπη κατανόηση και ένα σωρό άλλα κενά και ανούσια, ήταν απόντες. Ίσως γιατί το παιδί ήταν Αφγανός και Μουσουλμάνος. Αυτό το Μουσουλμάνος θα κάθησε βαρύ στο στομάχι μερικών.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά έγιναν τις μέρες της γιορτής της Αγάπης.
gatapetalomeni@gmail.com
