Όταν στο παρελθόν ήθελαν κάποιοι να εκφράσουν το μέγεθος ενός αντικειμένου, έπρεπε στο τέλος της φράσης να βάλουν, αν δεν ήθελαν να παρεξηγηθούν, την προσθήκη «με το συμπάθειο» ή «μετά συγχωρήσεως». Έλεγαν δηλαδή: «ο γιος του τάδε έχει κάτι αρίδες να» και πρόσθεταν με χαμηλότερη φωνή «με το συμπάθειο», ή «μετά συγχωρήσεως». Έτσι είχαν τότε τα πράγματα και ο κόσμος σεμνύνονταν χωρίς να ασχημονεί ασύστολα όπως κάνει σήμερα, τσαλακώνοντας κάθε έννοια σεβασμού στους πάντες και τα πάντα.
Έτυχε προ καιρού να συνομιλώ με κάποιον γοητευτικό εξηντάρη γάτο, για την περίοδο της αποστασίας του μητσοτάκη (δε φαντάζομαι να θέλετε να γράψω το όνομά του και με κεφαλαίο μι) . Μου έλεγε ότι απορούσε με τον Ελληνικό λαό, ο οποίος παρά το ότι υπέφερε από την εφτάχρονη δικτατορία που ακολούθησε τα καμώματα του αποστάτη, ήρθε ο καιρός που ξέχασε και αυτόν και την αποστασία και τον εξέλεξε και για πρωθυπουργό του. Θα μου πείτε ότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ότι μπήκε νέο αίμα στο εκλογικό σώμα, ότι ο Α. Παπανδρέου είχε φθαρεί κλπ κλπ και κατέληγε: «είναι όμως δυνατόν ένας αποστάτης να γίνεται πρωθυπουργός; Θα πρέπει να απαγορεύεται από το Σύνταγμα». Συμφωνούσα και εγώ μαζί του, αν και ως νέα γάτα (δυο ετών ήμουνα την εποχή της αποστασίας), δεν είχα μνήμες.
Πέρασαν μερικές μέρες και ξαφνικά βλέπω τον εξηντάρη μου, να χαριεντίζεται με τον ΕΡΤικό αποστάτη. Να θυμίσω ότι ο ΕΡΤικός αποστάτης εξελέγη με μια συνδικαλιστική παράταξη και έπειτα από λίγο στήριξε άλλη επειδή του τάξανε οφίτσια. Εκείνος βέβαια έχει το θράσος και λέει ότι το έκανε από αίσθημα ευθύνης, γιατί τον πήρε ο πόνος, μπας και μείνει το συνδικαλιστικό κίνημα ακέφαλο κι ένα σωρό τέτοια εμετικά και αηδή, που η προστυχιά τους είναι νααα με το συμπάθειο. Είδατε πως ήρθε και έδεσε το πράγμα;
Επανέρχομαι στον εξηντάρη και σκέφτομαι: Δεν μπορεί, συμπτωματικό θα είναι. Από παρακείμενους γάτους της παρέας μου όμως πληροφορούμαι ότι ο εν λόγω είναι βασικός υποστηρικτής του αποστάτη, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, έχει γίνει στο μεταξύ και επικεφαλής σωματείου, αφού διέσπασε αυτό που αρχικά ανήκε. Τι να πω. Αυτομάτως η γοητεία του εξαφανίστηκε. Μπροστά μου έβλεπα έναν διπρόσωπο υποκριτή, σα τους χαφιέδες της ασφάλειας, που από τη μια κάνανε τους επαναστάτες και από την άλλη «δίνανε» στην ασφάλεια, όσους πραγματικά επαναστατούσαν. Ακαριαία μεταμορφώθηκε σε έναν χοντρό βρωμιάρη και δυσκίνητο ποντικό, βουτηγμένο μέσα στα σκατά των υπονόμων, όπου ζούσε. Και τα έγλειφε κιόλας ο σιχαμένος. Μου προκαλούσε αηδία ακόμα και που τον κοίταζα.
Ύστερα σκέφτηκα. Τι τα θες τι τα ζητάς. Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά ΄στον που την έχει. Στη συνέχεια συνέκρινα τις δύο περιπτώσεις. Ο μητσοτάκης έκανε την αποστασία και ύστερα ακολούθησε η δικτατορία. Ο ΕΡΤικός αποστάτης έκανε τη δική του αποστασία και μετά διασπάστηκε το συνδικαλιστικό κίνημα. Κοίτα να δεις φίλε μου πως έρχονται τα πράγματα. Ρε μπας και πρέπει, λέω τώρα εγώ ως ναζιάρα και παρατηρητική γάτα, να προσέχουμε αυτούς που τα ονοματεπώνυμά τους ξεκινάνε με κάπα μι;
gatapetalomeni@gmail.com
