Πολύ φοβάμαι μάγκες μου ότι το συνδιοικητικό μοντέλο, που το ζήσαμε επί μια δεκαετία και έφερε ένα σωρό δεινά (με χειρότερο τη διάσπαση του συνδικάτου), θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε και στο μέλλον όποιοι και αν μας εκπροσωπούν (αν δεν κάνουμε κάτι εμείς). Θέλετε να πω γιατί; Γιατί ο πρόεδρος και δ/νων σύμβουλος της ΕΡΤ, αφιερώνει το μισό χρόνο του στα υπηρεσιακά θέματα και τον άλλο μισό στους συνδικαλιστές, οι οποίοι ανεβοκατεβαίνουν στο γραφείο του, λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου να συναντιούνται οι συνδικαλιστές με τους προέδρους δυο τρεις φορές τη μέρα.
Κάθε μέτρο έχει χαθεί.
Αντί να αποφασίσουν οι κουμανταδόροι των δύο ομοσπονδιών να συνεννοηθούν και να πάνε να στήσουν ένα τσαντίρι έξω από το γραφείο του Παπακωνσταντίνου για να του υπενθυμίζουν συνέχεια ότι είμαστε η μοναδική εταιρία του δημοσίου, που δεν υπέγραψε συλλογική σύμβαση το 2009, αυτοί πηγαινοέρχονται στον τέταρτο όροφο. Αντί να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν το πρόβλημα στον κόσμο, κάθονται και λένε πόσο αλληλέγγυοι είναι στα «δίκαια αιτήματα των συμβασιούχων».
Αντί να ζητήσουν επιτακτικά τη δημιουργία ενός συστήματος αντικειμενικής αξιολόγησης των εργαζομένων, αυτοί συζητάνε αν ο καλύτερος μήνας είναι ο Απρίλης ο ξανθός ή ο Μάης ο μυρωδάτος, που λέει και ο ποιητής. Κατά τα άλλα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι επ΄ουδενί λόγω επιθυμούν να συνδιοικούν.
Αντί να μαζεύουν τους εργαζόμενους σε ανοιχτές, συγκεντρώσεις, και να τους ενημερώνουν, οχυρώνονται στα τέσσερα ντουβάρια των γραφείων τους και καμαρώνουν πόσο μάγκες είναι και ότι που θα πάει, κάποια στιγμή θα βγει μια δικαστική απόφαση που θα βάλει τα πράματα στη θέση τους. Στο μεταξύ το χρήμα ρέει άφθονο προς μεγάλη χαρά των δικηγόρων. Και όλα αυτά εν ονόματι των εργαζομένων. Τι να γίνει όμως; Τέτοιοι είμαστε και τέτοιους έχουμε να μας εκπροσωπούν. Όχι όλους όμως. Ένα μέρος. Γιατί τους υπόλοιπους τους εκπροσωπούν οι άλλοι, που είναι οι «σωστοί».
Ε, αϊ σιχτίρ από δω.
gatapetalomeni@gmail.com
