Μεγάλη αναστάτωση επικρατεί ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές εξ αιτίας των τελευταίων μέτρων της κυβέρνησης. Όπου κι αν αυτοί εργάζονται.
Ο δικός μας χώρος, η ΕΡΤ δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο αναβρασμός που ζούμε μετά από την ανακοίνωση των νέων μέτρων, που μειώνουν κι άλλο τους μισθούς των εργαζομένων, είναι μεγάλος.
Διαμαρτύρονται πολλοί. Σχεδόν οι πάντες. Και ανάμεσα σε αυτούς και όσοι (πρώτοι αυτοί), τον καιρό των παχέων αγελάδων άρμεγαν και πάλι άρμεγαν τη φουκαριάρα την αγελάδα, χωρίς να σκέφτονται ότι ή το γάλα θα στερέψει, ή ότι η αγελάδα θα ψοφήσει.
Μα θα μου πείτε, είναι τώρα η ώρα για κριτική; Γιατί όχι; Πάντα είναι ώρα για κριτική. Διότι δεν ξέρω τι συμβαίνει με άλλους, αλλά εμένα με πιάνει ένα πράμα σα ναυτία (συμβαίνει σε μας τις γάτες), όταν:
1. Βλέπω όλους αυτούς που διεκδικούσαν και έπαιρναν αμοιβές, που άλλοι εργαζόμενοι δεν τις ονειρεύονται καν, να διαμαρτύρονται. Και να πει κανείς ότι οι αμοιβές ήταν αντίστοιχες της δουλειάς τους, κομμάτια να γίνει. Αλλά εδώ όλοι ξέρουμε για το χορό που γινόταν με τις δήθεν υπερωρίες και τα πέτσινα επιδόματα των ημετέρων. Τώρα; Τώρα αυτοί φωνάζουν ότι αδικούνται. Αϊ σιχτίρι από δω ρε κοπρίτες.
2. Βλέπω κάτι πρώην και νυν συνδικαλιστές του κώλου (συγχωρήστε μου τη φράση), που αφού εξασφάλισαν τα προνόμια των προηγούμενων (με το αζημίωτο βέβαια), τώρα κράζουν σαν όρνια στο κλουβί, γιατί βλέπουν ότι ο ρόλος τους πάει περίπατο.
3. Βλέπω κάτι υπηρεσιακούς παράγοντες να γλύφουν σαν ξεφτιλισμένοι την όποια εξουσία προκειμένου να διατηρήσουν τα δικά τους προνόμια. Ποτέ δεν όρθωσαν το ανάστημά τους για να πούνε στους από πάνω: Τι κάνετε ρε σεις, έτσι που το πάτε το καράβι θα το ρίξετε στα βράχια. Αντί γιαυτό σιωπούσαν και ας πήγαινε το καράβι για φούντο.
Τώρα δυστυχώς τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο. Η αισιόδοξη άποψη είναι ότι το γάλα στέρεψε και ότι η αγελάδα είναι ακόμα ζωντανή. Μακάρι να μπορέσει να πάρει τα πάνω της και να ξαναδώσει γάλα. θα μπορούσαμε όλοι να συμβάλουμε σε αυτό. Φοβάμαι όμως ότι για μια ακόμα φορά κυνηγάμε χίμαιρες. Προχωράμε χωρίς μπούσουλα και κυρίως χωρίς να παρακολουθούμε και να ερμηνεύουμε τα μηνύματα των καιρών. Μακάρι να μας βγει σε καλό. Φοβάμαι όμως το αντίθετο.
Άκουσα από έναν συνάδελφο και το επαναλαμβάνω διότι συμφωνώ απόλυτα, το εξής: Η μόνη ελπίδα που έχουμε να μας πάρει σοβαρά υπόψη της η κυβέρνηση, ή αν προτιμάτε η τρόικα (αφού η κυβέρνηση λειτουργεί πια ως εντολοδόχος της τρόικα), είναι να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας δυο τρία εκατομμύρια κόσμος και να καθήσουμε κάτω λέγοντας ότι δεν φεύγουμε άμα δεν πάρουν πίσω τα μέτρα. Ίσως τότε κάτι γίνει. Αλλιώς ένα μόνο μπορούμε να πούμε. Τέρμα τα δίφραγκα και ετοιμαστείτε για μεγάλη πείνα.
