Ας πούμε ότι έχουμε έναν άνθρωπο, ο οποίος υποφέρει από κάποια ασθένεια. Τον περιλαβαίνει λοιπόν ένας γιατρός και του εφαρμόζει μια θεραπεία. Ο άνθρωπος όμως αντί να συνέλθει, πάει για να τινάξει τα πέταλα. Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει ο πατέρας του ανθρώπου, που αναθέτει σε άλλο γιατρό τη θεραπεία του. Όμως … όμως αντί να στείλει στο διάολο κι ακόμα παραπέρα τον τσαρλατάνο "γιατρό", του επιτρέπει να έχει άποψη και να κριτικάρει τις μεθόδους θεραπείας που εφαρμόζει ο καινούργιος. Έτσι ο τσαρλατάνος σιγά σιγά αποθρασύνεται, παρεμβαίνει και επιδιώκει να ξαναμπεί στα πράγματα και να συμμετέχει και αυτός στη θεραπεία. Δεν ξέρω πως θα χαρακτηρίζατε εσείς τον πατέρα, αλλά εγώ θα τον χαρακτήριζα … άσε καλύτερα να μην πω.
Όπου πατέρας βάλτε μέρος του ελληνικού λαού.
Όπου ασθενής βάλτε την ελληνική οικονομία.
Όπου σκιτζής γιατρός βάλτε την κυβέρνηση Καραμανλή.
Όπου καινούργιος γιατρός βάλτε την κυβέρνηση Παπανδρέου.
