Στην ΕΡΤ δεν υπάρχει μέθοδος αξιολόγησης του προσωπικού, πράγμα που θα βοηθούσε στις τοποθετήσεις των προϊσταμένων. Των όποιων προϊσταμένων. Ως εκ τούτου επικρατεί σε μεγάλο βαθμό πνεύμα ηγεμονισμού.
Συγκεκριμένα: Κάποιος (χωρίς κριτήρια) παίρνει μια θέση ευθύνης. Αντί να κοιτάξει με ποιον τρόπο θα ασκήσει τις εξουσίες που του εκχωρούνται, ώστε να βελτιώσει τα κακώς κείμενα στην υπηρεσία του, εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του συστήματος, για να προωθήσει σε θέσεις κλειδιά, άτομα της εμπιστοσύνης του ή αυτούς που θα μπορεί να ελέγχει. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει (κακώς, κάκιστα), σε βάρος των ικανοτήτων και των προσόντων, που διαθέτουν άλλοι.
Εννοείται ότι ένας προϊστάμενος δε θα τοποθετήσει σε θέση ευθύνης έναν που δεν εμπιστεύεται. Με δεδομένη όμως την ανυπαρξία τρόπου αξιολόγησης, η ικανότητά του θα φανεί όταν διαβλέψει και επιλέξει ανάμεσα από όσους διαθέτει, εκείνους που έχουν τα περισσότερα προσόντα. Κατ΄αρχήν τα τυπικά που είναι το εύκολο και στη συνέχεια τα ουσιαστικά. Ενώ μετά να τους σπρώξει με τον τρόπο του για να του αποδώσουν το μέγιστο δυνατό. Αυτό σημαίνει καλή διοίκηση κι εδώ σε θέλω κάβουρα.
Όμως αντ΄αυτών και ενώ υπάρχουν αποδεδειγμένα ικανοί και άξιοι υπάλληλοι, με περισσότερα τυπικά προσόντα έναντι άλλων και έχοντας κατά γενική ομολογία καλύτερη και πιο επιτυχημένη υπηρεσιακή δραστηριότητα, αρκετοί προϊστάμενοι (ποιος ξέρει για ποιους – πάντως ανομολόγητους – λόγους), προωθούν κάποιον, που έχει προκαλέσει (φορτώνοντας μάλιστα στις πλάτες τρίτων) προβλήματα, σε μια θέση που ταιριάζει καλύτερα σε άλλον. Αυτό όμως δεν είναι καλή διοίκηση. Γιατί από κει που υπήρχε ένα πρόβλημα, τώρα προκύπτουν δύο. Πρώτο ότι αυτός που τοποθετήθηκε δεν θα κάνει τη δουλειά τόσο καλά, όσο θα την έκανε ένας άλλος και δεύτερο ότι έτσι δυσαρεστείται (άρα γίνεται λιγότερο παραγωγικός), αυτός που έχει αδικηθεί. Γιαυτό τα γινάτια και οι αναιτιολόγητες τοποθετήσεις, δε χωράνε σε μια υπηρεσία όπως ή ΕΡΤ. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε διάφορες υπηρεσιακές μονάδες, το έχουμε γευτεί και το ξέρουμε όλοι. Καιρός να σταματήσει, αν δεν θέλουμε να φθίνουμε συνεχώς.
