Ο ΠΑΣΥΜΗΤΕ καλεί με ανακοίνωση τα μέλη του σε τακτική γενική συνέλευση στις 6/4/2010, αλλά η ανακοίνωση στέλνεται στις 12/4/2010 (έξι μέρες αργότερα), που όμως έχει γραφτεί στις 26/3/2010 (δεκαεφτά μέρες νωρίτερα) και οι συντάκτες της ελπίζουν να πιάσουν την απαιτούμενη απαρτία στις 27/4/2010 (ένα μήνα αργότερα).
Λυπάμαι αγόρια και κορίτσια αλλά θα το πω. Φαίνεται ότι η λίμπιντό σας έχει πάθει σοβαρή διαταραχή ένεκα της άνοιξης αλλά και της προϊούσας ηλικίας, που αναπόφευκτα οδηγεί στην πλήρη αποσταθεροποίηση της νόησής σας. Ως εκ τούτου ένα σωρό μαλακίες εκστομίζονται με απόλυτη φυσικότητα, ενώ θα έπρεπε όσοι τις εκβάλουν να έχουν μια συστολή και να σκέφτονται προηγουμένως τι πρόκειται να πούνε. Όμως εις μάτην.
Αφήνοντας κατά μέρος τις ευγένειες, λέω ότι ως γάτα αυτή τη φορά διαπίστωσα ιδίαις όμμασι και ωσί, τον ομαδικό εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί και να ανεχθεί ένα σύνολο ανθρώπων εξ αιτίας της εμπάθειάς τους, στην οποία καταφεύγουν επειδή το μέχρι τότε σίγουρο, αρχίζει και παίζεται (χώρια η λίμπιντο). Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ ως μια παρατηρητική και σνομπ γάτα.
Όσοι τιμονεύουν με σταθερό χέρι το σκάφος του ΠΑΣΥΜΗΤΕ, περίμεναν ότι από τη στιγμή που ανακοίνωσαν τη γενική συνέλευση, θα έτρεχαν όλοι αλλόφρονες και με τα βρακιά λυμένα, για να μη χάσουν το γεγονός της χρονιάς. Αμ δε. Ο κόσμος σας βαρέθηκε παιδιά. Πάρτε το χαμπάρι. Αν και το ραντεβού ήταν για τις 2 μμ σας έφτυσαν κανονικά. Έφτασε η ώρα τρεις και βάλε και δεν είχατε καταφέρει να κάνετε απαρτία του 1/7 των μελών σας. Μιλάμε για τη νίλα του Δράμαλη στα Δερβενάκια. Ξεφτιλιστήκατε πατόκορφα. Κινητοποιήσατε τους πάντες. Μέχρι και ο αγέρωχος συνταξιούχος γερόλυκος (πως λέμε της rock, ε καμιά σχέση) συνδικαλιστής επιστρατεύτηκε για να σπρώξει ώστε να μπορέσετε να κάνετε απαρτία. Ρε τι τηλέφωνα πέσανε, ρε τι απειλές εκτοξεύτηκαν, ρε τι κάτι μπαγιάτικες οξυζεναρισμένες ξανθιές υπογράψανε δυο τρεις φορές η κάθε μια, ρε τι τρέξιμο έπεσε, το αποτέλεσμα ήταν ένα. Με το ζόρι μαζέψατε ογδόντα άτομα. Αλλά ώ του θαύματος το χαρτί με τις υπογραφές είχε εκατόν έντεκα ονόματα. Ήταν οι οξυζεναρισμένες που είχαν κάνει το θαύμα τους. Φτου σας ξεφτίλες. Την ίδια ώρα ένας αφιονισμένος νεαρός με στυλ Τσίπρα, δημιουργούσε εντυπώσεις φωνάζοντας: “Μη δημιουργείτε θέμα εκεί που δεν υπάρχει”. Τι δεν υπάρχει ρε μεγάλε, εδώ έχουμε εκατόν δέκα υπογραφές παρόντων και αυτοί που είναι στην αίθουσα δεν ξεπερνάνε τους εβδομήντα πέντε. Τι μαλακίες είναι αυτές που λες;
Κάπου εκεί μου έρχεται στο νου αυτό που μου είχε πει ο σοφός γάτος πατέρας μου. “Η δημοκρατία μπορεί να αναπτυχθεί και να ανθίσει, μόνον εκεί που οι άνθρωποι τη θέλουν”. Αυτοί που ήταν εκεί μέσα δεν την ήθελαν. Ήθελαν να μοστράρουν την πάρτη τους. Η συμπεριφορά τους είναι για ουστ και πάλι ουστ.
Μια μικρόσωμη συνδικαλίστρια ήθελε να εκφράσει τις αντιρρήσεις της. Δεν την άφησαν να μιλήσει. Είπαν πως ήταν εκτός θέματος. Ένας όψιμος συνδικαλιστής με άφθονη σοβαροφάνεια και αυτοπεποίθηση είπε ότι πρέπει να τεθεί το θέμα σε ψηφοφορία για να αποφανθεί η γενική συνέλευση που είναι κυρίαρχο όργανο. Ότι η γενική συνέλευση είναι κυρίαρχο όργανο το ξέρουμε. Ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιες ενισχυμένες απαρτίες για ορισμένα θέματα, μπας και έτυχε να περάσει από το κεφάλι σου ρε πάνσοφε γκουρού της συνδικαλιστικής δεοντολογίας;
Όμως κάπου εκεί ακόμα και μια γάτα δεν αντέχει. Για αυτό μάζεψα τα μπογαλάκια μου και πήρα των ομματιών μου.
gatapetalomeni@gmail.com
